ادامه راه سبز«ارس»: خبر آزادی قریب‌الوقوع عده‌ای از زندانیان سرشناس سیاسی، به تنهایی خبر خوشایندی است که چند روز قبل، دوازدهم مهر، شاید پربسامدترین خبری بود که روی خروجی خبرگزاری‌ها و شبکه‌های اجتماعی مختلف فارسی زبان و بعضی از خبرگزاری‌های خارجی قرار گرفت هر چند که شایعه و دروغی از زبان رسانه های کودتا بیش نبوده باشد.عطریان‌فر، ابطحی، کیان تاجبخش، شهاب طباطبایی، سعید شریعتی و عبدالله مومنی به همراه احمد زیدآبادی عده‌ای از این افراد هستند. مطلبی که در این خبرها، جالب توجه به نظر میرسد نحوه‌ی اعلام خبر است. به نظر می‌آید این خبر، دو نوع منبع اصلی داشته باشد:
اول- خانواده‌ها که احتمالا از آن‌ها وثیقه خواسته شده است و طبعا منتظر آزادی زودرس عزیزان خود هستند.
دوم- خبرگزاری ایرنا و رادیوی دولتی جمهوری اسلامی. خبرگزاری ایرنا چند ماهی است رسما نقش رسانه‌ی اصلی دولت کودتا را همراه با تلویزیون دولتی و خبرگزاری فارس ایفا می‌کند، اما رادیوی دولتی رسانه‌ای است که معمولا خبرهای جنجال برانگیز کمتر از آن به گوش میرسد و در مورد این خبر جای تعجب و تفکر وجود دارد.
از آن‌جا که بدبینی به سیستم قضایی و رسانه‌ای دولت کودتا کاری کاملا منطقی است، احتمالات زیر باید مورد بررسی دقیق فعالان حقوق بشری و سیاسی قرار گیرد.
1- محتمل است که دولت کودتا قصد القای این مطلب را به باقی زندانیان دارد که شرط آزادی‌شان اقرار اجباری و حضور در تلویزیون و دادگاه‌های نمایشی و انکار گذشته‌ی خود است. دست‌کم شش نفر از هفت اسمی که خبرگزاری ایرنا اعلام کرده، در تلویزیون یا دادگاه حرف‌های باب‌طبع کودتاچیان را به اجبار گفته‌اند.
2- شاید آزادی‌ها صورت نپذیرد و یا ناقص اتفاق بیافتد و از این طریق خانواده‌ها مدتی را طبق آن‌چه عملا مرسوم است در سکوت خبری بدون مصاحبه و یا اطلاع‌رسانی بگذرانند. در این مدت، هم ممکن است فشارهای مجدد و نهایی را بر بازداشت‌شده‌گان اعمال کنند و هم بار فشار رسانه‌ای بر دولت را تا مدتی بکاهند (کما اینکه تا این لحظه با شواهد موجود چنین به نظر میرسد). ضمن آن که کسانی که زندان را تجربه کرده‌اند می‌دانند فشار یک روز ماندن در زندان وقتی قرار بر آزادی زودرس باشد از نظر روحی از ده‌ها روز حبس بیشتر است. این اتفاق بارها در مورد زندانیان مختلف استفاده شده که یکی از موارد آن خبر چندباره‌ی آزادی دانشجویان پلی‌تکنیک است.
3- مورد دیگری که به ذهن خطور پیدا می‌کند ادامه‌ی بازی اعتراف‌گیری، در حالتی جدید است. به این شکل که زندانیان به صورت ظاهری آزاد می‌شوند اما با فشاری حتی بیشتر از زندان، وادار می‌شوند دست‌کم تا مدتی حرف‌های داخل زندان‌شان را تایید کنند تا این‌گونه به نظر آید که اعترافات تحت فشار زندان نبوده و حرف‌های خود بازداشت‌شده‌گان است. اصرار زیاد تلویزیون و کیهان و ... به واقعی بودن این اعترافات، هم‌چنین سخنرانی رهبر در نماز جمعه تهران مبنی بر حجت شرعی، عقلی و عرفی اعترافات، این احتمال را پررنگ‌تر می‌کند. به ویژه بر اساس تجربه اثبات صحت حرف‌های خامنه‌ای برای اصولگرایان امری حیثیتی است.
باید توجه داشت در این حالت هدف شماره‌ء یک یعنی القای آزادی به شرط اعتراف هم، تامین می‌شود.
این روش پیش از این هم، در پرونده‌ء وبلاگ‌نویسان در سال ۸۳ ، + در مورد ابراهیمی، معماریان، رفیع‌زاده و تمیمی هم انجام شد. به صورتی که آن‌ها در اولین روز آزادی نامه‌ای را مبنی بر تایید اعترافات خود در زندان و عدم فشار و شکنجه در زندان به خبرگزاری فارس و روزنامه‌ی کیهان ارائه کردند که البته خوش‌ختانه با توجه به دخالت به موقع نهادهای حقوق بشری و به ویژه هیات نظارت بر قانون اساسی دولت آقای خاتمی، به ریاست آقای مهرپرور که اتفاقا آقای ابطحی هم عضو آن بود، پس از مدت کوتاهی واقعیت آشکار شد. باید توجه داشت که در حال حاضر نه از هیات نظارت بر قانون اساسی خبری است، نه دست نهادهای حقوق بشری آن چنان باز. اتفاقی شبیه به این سال‌ها پیش در مورد فرج سرکوهی اتفاق افتاد.
نمی‌توان درک کرد و یا حتی حدس زد چه نوع فشاری و به چه میزان در زندان به بازداشت‌شده‌گان وارد شده است؛ ولی می‌توان پیش‌بینی کرد مواردی مانند:
- اطلاعاتی از زندگی خصوصی اشخاص حتی مربوط به سال‌ها پیش.
- تهدید به قتل فرد یا آزار نزدیکان (یکی از پرکاربردترین و کثیف‌ترین ترفندهای بازجویان رژیم)
- فیلم‌های گرفته شده در زندان.
- در محاصره قرار دادن و عدم اجازه‌ی تماس با دیگر افراد به همراه دادن اطلاعات غلط درباره دیگران.
- فشارهای بیش از حد روحی داخل زندان که ممکن است دست‌کم تا مدتی پس از آزادی نیز وجود داشته باشد.
- و...
می‌تواند از عوامل فشار خارج از زندان باشد.
درمورد سعید حجاریان با توجه به گفته‌های وی پس از آزادی و دیدارهایی که انجام داد به نظر میرسد چنین پروژه‌ای با شکست مواجه شده باشد. کمااین‌که خود حجاریان نیز وقتی از آزادی تنها او صحبت می‌شود، پاسخ می‌دهد: شاید من نقشم را بهتر بازی کردم.
تلاش نزدیکان، دوستان سیاسی و خانواده، حمایت‌های بین‌المللی می‌تواند کمک زیادی در جهت عقیم گذاشتن چنین پروژه‌ای ایفا کند. برای تاکید بیشتر مجددا اشاره می‌کنم به خطبه‌های آخرین نماز جمعه رهبر.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر