«خونریزی های اولیه، جراحی بزرگ!»
ارس نیوز به نقل از اعتماد: چیزی نمانده بود که لایحه هدفمند کردن یارانه ها از «جراحی بزرگ» که قرار است به دست محمود احمدی نژاد انجام شود، جان سالم به در نبرد و در همان مراحل ابتدایی بمیرد.
«جراحی بزرگ» یک واژه ژورنالیستی برای جذاب کردن یک یادداشت یا گزارش مطبوعاتی از سوی روزنامه نگاران نیست بلکه عنوانی است که محمود احمدی نژاد آن را برای هدفمند کردن یارانه ها برازنده تشخیص داده است و با به کار بردن آن احساس می کند بزرگی نیت و «خدمت»اش بیشتر به چشم می آید.
زمانی که محمود احمدی نژاد اعلام کرد قصد حذف یارانه حامل های انرژی و کالاهای اساسی و هدفمند کردن پرداخت آنها را دارد و می خواهد یارانه ها را به صورت نقدی به حساب مردم بریزد، چیزی که بیش از همه برای او اهمیت داشت تا نزد مردم جا بیفتد و ملکه ذهن ها شود، این بود که دولت های پیش از او جرات انجام چنین کاری را نداشته اند و فقط او و تیمش هستند که توان اجرایی کردن حذف یارانه ها و ریختن پول نقد به حساب مردم را دارند و برای آنکه مردم خیلی بیشتر به اهمیت رشادتی که قرار است توسط او صورت گیرد پی ببرند عنوان «جراحی بزرگ» را برازنده دید.
و خب کدام جراحی است که توام با خونریزی و درد و جان به لب شدن و... نباشد. شاید برای همین هم هست که پزشکان انجام هر عمل جراحی را به پر کردن فرم رضایت نامه توسط بیمار یا خانواده او منوط می کنند تا اگر اتفاقی افتاد و بیمار زنده از «زیرعمل» بیرون نیامد مسوولیتی متوجه آنان نباشد یا دست کم مسوولیت شان را به پایین ترین حد ممکن برسانند.
به هر حال اگر بخت با احمدی نژاد یار نبود و آیین نامه داخلی مجلس شورای اسلامی نقش آفرین نمی شد الان دیگر خبری از «جراحی بزرگ» با ابزار لایحه هدفمند کردن یارانه ها نبود و توافق صورت گرفته میان مجلس و دولت در مورد محل واریزی درآمد های ناشی از حذف یارانه ها هم به عنوان راهکاری که حد وسط خوانده شده است، حاصل نمی شد؛ لایحه یی که حدود دو سال است مجلس شورای اسلامی درگیر آن است و آن گونه که دولت نهم در پاسخ به منتقدان ادعا می کرد زمان زیادی برای بررسی جوانب آن صرف شده است؛ دست کم هزار ساعت فقط خود احمدی نژاد
- براساس ادعای خودش- روی چگونگی هدفمند کردن یارانه ها کار کارشناسی انجام داده است.
واقعیت آن است که دولت احمدی نژاد که بر اجرایی کردن آنچه «جراحی بزرگ» می خواند اصرار دارد، موقعیت کنونی خود و توافقی که پنج روز پس از تنش در مورد ماده 13 لایحه هدفمند کردن یارانه ها با مجلس شورای اسلامی به آن رسیده را مدیون یکی از بند های آیین نامه داخلی مجلس است.
آن زمان که محمود احمدی نژاد تغییر مجلس در ماده 13 لایحه هدفمند کردن یارانه ها و تصویب واریز شدن درآمدهای ناشی از اجرای لایحه از یک صندوق در اختیار دولت به خزانه را حسب اصل 53 قانون اساسی قطعی دید، چاره کار را تنها در این دانست که سرزده و ناگهانی به مجلس برود و به نمایندگان بگوید با تغییر در محل واریز درآمد های حاصل از اجرایی شدن این لایحه مخالف است و اگر نظرش تامین نشود او نمی تواند مسوولیت اجرای این لایحه را بپذیرد؛ «گفتند برای هدفمند کردن یارانه ها لایحه بده و حالا که لایحه دادیم، می گویند باید به بودجه سالانه متصل شود. ما با دست بسته نمی توانیم چنین بار سنگینی را به دوش بکشیم... نمایندگان مقایسه یی بین این دولت و دولت های قبلی داشته باشند و ببینند چه اختیاراتی به آنها داده شده بود اما آنها حاضر به انجام این کار نشدند و ما در حال حاضر چگونه می توانیم. به قول عزیزی دستمان بسته و وزنه های سنگینی به ما آویخته شده و ما را به دریا می اندازند و می گویند حالا با این وضعیت از ته دریا مروارید صید کن و بیاور و این امر امکان پذیر نیست.»
اشاره احمدی نژاد به این نکته بود که او از ابتدا هم اجرایی کردن هدفمند کردن یارانه ها را نیازمند تصویب قوانین جدیدی نمی دانست و معتقد بود با همین قوانین هم می توان دست به «جراحی بزرگ» مدنظر او زد، اما در نهایت و با اصرار مجلس او مجبور شد بپذیرد که لایحه یی را به عنوان هدفمند کردن یارانه ها به مجلس شورای اسلامی که اکثریت مطلق آن در اختیار اصولگرایان قرار داده شده است تسلیم کند.
مجلس هم اما کوتاه نیامد و نتیجه این شد که احمدی نژاد نامه یی را به لاریجانی داد که در آن درخواست استرداد لایحه هدفمند کردن یارانه ها عنوان شده بود.
طبق این نامه، مجلس باید لایحه را به دولت پس می فرستاد و لایحه به صورت خودکار از دستور کار نمایندگان خارج می شد و این یعنی پایان کار بعد از دو سال «کار کارشناسی»؛ اما یک بند از آیین نامه داخلی مجلس شورای اسلامی باعث شد این اتفاق نیفتد و فرصتی ایجاد شود تا پس از فرونشستن التهاب مجلس و احمدی نژاد، راهکاری برای رفع اختلاف پیش آمده کشف شود.
چه آنکه هم احمدی نژاد و اطرافیانش از اعتراض نمایندگان به حضور سرزده او در مجلس و نطق 20 دقیقه یی خارج از چارچوب قانون و مقاومت اولیه لاریجانی با انجام این نطق خشمگین بودند و هم مجلس از اینکه احمدی نژاد نباید در این مرحله از کار بررسی لایحه در مجلس و به این صورت به موضع ورود می کرد.
اما چگونه این زمان ایجاد شد؟ براساس آیین نامه داخلی مجلس شورای اسلامی چون کلیات لایحه هدفمند کردن یارانه ها از پیش تصویب شده بود در نتیجه نامه احمدی نژاد برای بازپس گیری لایحه به صورت خودکار آن را از دستور کار مجلس خارج نمی کرد و تحقق این امر نیازمند رای گیری مجلس برای پس دادن لایحه بود و حتی اگر پس فرستادن و استرداد لایحه به احمدی نژاد رای نمی آورد حسب قانون دولت مکلف به انجام نظر مجلس می بود و باید یارانه ها را براساس آنچه نتیجه نهایی بررسی مجلس روی لایحه بود، اجرایی می کرد. اینکه دولت محمود احمدی نژاد نتیجه خلاف میلش را در نهایت عملی می کرد یا نه البته بحث دیگری است؛ «من با کمال اخلاص و البته عرض معذرت می گویم بنده که تصمیم گرفتم این کار را انجام دهم و دو سال است همه جور فشاری را تحمل کرده ایم و برخی افراد هر چه فحش و ناسزا بود و دلشان خواست به ما گفتند اما ما صبر کردیم و گفتیم ما زیر بار این مسوولیت می رویم اما به شما می گویم اگر این لایحه به بودجه سالانه متصل شود دولت زیر بار این مسوولیت نمی رود.»
هرچند مجلس نشینان هم هدفمند کردن یارانه ها را نیازمند تفاهم کامل می دانستند و اعلام کرده بودند درصورت به توافق نرسیدن با احمدی نژاد لایحه را پس خواهند فرستاد و با درخواست استرداد موافقت خواهند کرد اما این فرصت معجزه گونه باعث شد بعد از فروکش کردن عصبانیت ها و در حالی که لاریجانی به عراق سفر کرده بود مذاکره هایی میان مجلس و دولت محمود احمدی نژاد صورت بگیرد و هر دو به نحوی از مواضع عقب بروند و به نتیجه یی که بینابینی اعلام شده رضایت دهند.
اما نکته یی که به چشم می آید، این است که اگر این لایحه که بسیاری از کارشناسان پیش بینی تورم 60درصدی ناشی از اجرایی شدن آن را می کنند تا این حد برای محمود احمدی نژاد مهم است که «هزار ساعت کار کارشناسی» روی آن انجام داده و مدام تکرار می کند که این کار جراتی می خواهد که او دارد و دیگران نداشته اند پس چرا با پیدایش اولین مشکل به جای یافتن راهکار، پاک کردن کامل صورت مساله در دستور کار قرار می گیرد و در یک «قهر رسمی» درخواست استرداد و بازپس گیری لایحه مطرح می شود؟
از آن طرف هم سران اصولگرا در مجلس همین واکنش ها را نسبت به دولت برآمده از جبهه سیاسی اصولگرایان نشان می دهند.
با این شرایط به نظر می رسد انجام این «جراحی بزرگ» بیش از آنچه پیش بینی می شد با چالش مواجه است و خونریزی های اولیه آن شروع شده است هرچند به هر نحوی که شده جلوی این خونریزی- البته به صورت مقطعی و شاید ظاهری- گرفته شده باشد. اینکه بسیاری از مردم فرم های پیش نیاز اجرایی شدن هدفمند شدن یارانه ها و «جراحی بزرگ» مورد نظر احمدی نژاد را پر کرده اند نباید به عنوان فرم های رضایت پیش از انجام عمل جراحی تصور شود.
اعلام اینکه ما «مخلصانه» هر چه از دست مان برآمد، انجام دادیم اما متاسفانه بیمار به علت خونریزی شدید «مرد» هم قابل قبول نخواهد بود و تاثیری در عمق فاجعه یی که به بار خواهد آمد، نخواهد داشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر