هم بچه ام را کشتند، هم برایش در صدا و سیما فیلم دروغ ساختند
. ادامه راه سبز(ارس): سالگرد کشته شدن فرزندم پنجشنبه چهارده مرداد است، احمد من یک جوان ۲۲ ساله بود ما آرزو داشتیم برایش مراسم عروسی برگزار کنیم ولی هم بچه ام را کشتند، هم برایش در صدا و سیما فیلم دروغ ساختند و هم قاتلش را بعد از یک سال معرفی نکرده اند. حالا اگر چه در این یک سال داغ ما بیشتر شده است اما چاره ای نداریم جز آنکه یک مراسم خوب و آبرومندانه درست عین مراسم عروسی که آرزویش را داشتیم برای احمد برگزار کنیم».
مادر شهید احمد نجاتی کارگر در حالی از برگزاری اولین مراسم سالگرد فرزندش حرف می زند که بعد از گذشت یک سال هیچکدام از شکایت هایشان در دستگاه قضایی نه تنها به نتیجه نرسیده است بلکه مختومه اعلام شده است.
احمد نجاتی ۲۴ خرداد ماه سال گذشته در جریان اعتراضات پس از انتخابات ریاست جمهوری، دستگیر شده، سپس بر اثر ضرب و شتم در بیمارستان جان باخت و در قطعه ۲۱۳ ردیف ۱۵ شماره ۳۵ به خاک سپرده شد.
منزلت محمدی می گوید: برای برگزاری مراسم سالگرد فرزندم دلشوره دارم ، دلم نمی خواهد هیچ اتفاقی برای دوستان احمد بیافتند برای همین مراسم را یک روز زودتر از سالگرد کشته شدن فرزندم برگزار می کنیم و حتی به خیلی از آشنایان هم اصلا نگفته ایم تا خدای نکرده اتفاقی برایشان رخ ندهد اما مردم در تمام این یک سال آنقدر به ما محبت کرده اند که خدا می داند چقدر تسلای دل داغ دیده ما بود.
گفتگوی جرس با مادر احمد نجاتی کارگر پیرامون رنج یک ساله این خانواده و برگزاری اولین مراسم گرامیداشت این شهید در پی می آید:
خانم محمدی، دقیقا یک سال از کشته شدن فرزندتان می گذرد، خودتان این یک سال را چگونه تعریف می کنید؟
همیشه فکر می کردم وقتی زمان بگذرد، ما آرام تر می شویم. اما باور کنید یک سال گذشت ولی این زخم ما انگار صد ساله شد، داغ ما بیشتر شد. ظلمی که بعد از کشته شدن احمد به ما کردند شکسته ترمان کرد، داغدیده ترمان کرده است، احمد خیلی جوان بود و ما برایش آرزوها داشتیم. می خواستیم برایش عروسی بگیریم، حالا باید برای سالگرد مرگ او مراسم برگزار کنیم ولی همان را هم طوری برگزار می کنیم که آرزو داشتیم برای عروسی اش یک مراسم آبرومندانه و خوب برگزار کنیم .
آیا از مردم درخواستی هم دارید که در سالگرد احمد کاری انجام دهند؟
نه باور کنید همیشه نگرانم مبادا بلایی که سر احمد من آمد بر سر بچه های دیگر بیاید. من هم مثل مادران دیگر که عزیز از دست داده اند و با نگرانی برای شهیدان خود مراسم برگزار کرده اند، دلهره دارم و فقط راضی هستم به اینکه هر کسی که احمد را می شناسد در مراسم سالگردش به یاد او باشد و شمعی برایش روشن کند. همین برای ما ارزشمند است.
از طرف نهادهای امنیتی تذکری برای نحوه برگزاری مراسم به شما داده اند؟
به صورت رسمی چیزی نگفته اند ولی من نگرانم. به دخترهایم می گویم نمی دانم چرا انقدر دلشوره دارم. شنیده ام مراسم سالگرد بعضی از شهدا را به هم زده اند، می ترسم برای دوستان احمد اتفاقی بیفتند برای همین خیلی از آشنایان را هم دعوت نکرده ام اما خودشان گفته اند که به بهشت زهرا خواهند آمد. مراسم را روز پنجشنبه چهارده مرداد و حتی یک روز زودتر برگزار می کنیم تا مشکلی انشالله برای دوستانش پیش نیاید.
در این یک سال بیشتر از چه کسانی زخم دیده اید و چه کسانی به شما ظلم کرده اند؟
چه بگویم؟ وقتی عزیزی را از دست می دهی این خود به تنهایی درد کمی نیست اما تصور کنید که در تمام این یک سال مرگ عزیزت را انکار کنند و شما دست تان از همه جا کوتاه باشد و نه تنها در دستگاه قضایی به شکایت ها جواب نمی دهند بلکه فیلم هم بسازند و بگویند اصلا خانواده ما دروغ می گویند. من هنوز نمی توانم فراموش کنم شبی را که تمام فامیل به ما زنگ می زدند تا برنامه بیست و سی را ببینیم . این ظلم کمی نیست که فرزند شما زیر خاک باشد هنوز خاکش هم خشک نشده باشد آنوقت کسانی که اهل همین خاک و همین کشور هستند بروند بالای سر جنازه ای که به تازگی دفن شده است، فیلم دروغ بسازند. یعنی از یک قبر دو طبقه طوری فیلم بگیرند که سنگ قبر مهدی برادر احمد که هشت سال پیش فوت کرده بود را نشان بدهند و به مردم بگویند ببینید احمد نجاتی کارگر کشته نشده است. حتی همان تابلویی که بهشت زهرا خودش نام کسانی که دفن می شوند را روی آن حک می کند هم در فیلم نشان داده شد ولی گفتند این را ما به دروغ ساخته ایم. نمی توانم ببخشم کسانی که با آبرو و احساسات ما یکجا بازی کرده اند.
قصه انکار کشته شدن فرزندتان را خیلی ها در صدا و سیما دیده اند، ولی بعدها یک وبلاگ نویسی که همنام فرزند شما بود هم اعلام کرده است که اساسا مرگ احمد نجاتی کارگر دروغ است؟ کدام یک بیشتر شما را ناراحت کرد؟
من از صدا و سیما که دروغ گفته بود ناراحت شدم ، دلم شکست که آبروی ما را بردند، ولی همیشه دلم می خواست آن جوانی که همنام پسرم بود را ببینم و بگویم، چطور توانستی با قلب های سوخته پدر، مادر و خواهران یک جوانی که کشته شد بازی کنی؟ من فقط دلم می خواهد ببینمش و با او حرف بزنم. ببینم آیا خودش هم خانواده ای دارد و بعد راضی شد اینگونه با احساسات یک خانواده داغدیده بازی کند. از بس کار این آقا رذیلانه و پست بود گاهی وقت ها فکر می کنم ممکن نیست چنین آدمی وجود داشته باشد که چون همنام پسرم بود، پا روی جنازه یک انسان بگذارد و به دنیا بگوید چون من زنده هستم پس هیچ احمد نجاتی دیگری را در ایران نکشته اند.
گفته اید آرزو داشتید برای فرزندتان مراسم عروسی برگزار کنید و حالا مایلم یک سوال کاملا خصوصی بپرسم آیا فرزند جوان شما کسی را هم در زندگی اش دوست داشت؟
بله دختر جوانی که در تمام این یک سال هرگز ما را تنها نگذاشت. احمد او را دوست داشت و حالا ما او را مثل احمد دوست داریم . چون خوب می دانم که در این یک سال هر آنچه به من، به پدر احمد و به خواهرانش گذشت بر او هم گذشته است. دانشجویی که در روزهای اول که احمد رفت، او اصلا نمی توانست تمرکز کند، اما بعدها به من می گفت؛ « مامان من سر هر جلسه امتحانم، می گفتم احمد جان خودت کمکم کن تا از پس دلتنگی ها بر آیم و در این امتحان هم موفق شوم.» همین که او به یاد ما و احمد هست برای ما ارزشمند است.
بر اساس گفته های کسانی که از کهریزک آزاد شده اند، ظاهرا احمد نجاتی هم در کهریزک نگهداری می شد آیا توانسته اید اطلاعات بیشتری در این زمینه کسب کنید؟
متاسفانه اطلاعات ما هم در هیمن حد است چون وقتی احمد در کما بود نمی توانست چیزی به ما بگوید. پسرم را آنقدر مورد ضرب و شتم قرار داده بودند که کلیه ها و ریه هایش بیمار شده بود و باید دیالیز می شد. اما وقتی برگه پزشکی قانونی را بعد از هفت ماه با آن همه تاخیر به ما تحویل دادند در آن نوشته بودند که به علت مسمومیت کشته شده است در حالی که پزشکان معالج احمد در بیمارستان به ما گفتند اصلا چنین چیزی صحت ندارد.
وقتی پزشکان به شما گفتند شما از طریق آنها نتوانستید پیگیری کنید؟
نه متاسفانه ، آنها گفتند کاری از دست شان بر نمی آید اما از ما می خواستند تا مصرانه پیگیر باشیم. در ضمن همسر من هم آن زمان می ترسید اگر سر و صدا کند جنازه بچه ام را به ما تحویل ندهند، بعدش هم که صدا و سما آن دروغ ها را گفت همیشه می ترسید که برای اثبات دروغ های خودشان شبانه بروند بهشت زهرا جنازه را از قبر بدزدند قادر نیستم بگویم بر ما چه گذشت. خواب و قرار نداشتیم . خواهران احمد از همان روزهایی که احمد در کما بود شکستند. مثل پروانه بالای سر برادر بودند، مردند و زنده شدند تا برادرشان از کما خارج شد ولی احمد فقط چند روز بعد از کما توانست دوام بیاورد…بچه ام را، جوان ۲۲ ساله را له کرده بودند، یعنی صدای ما را کسی می شنود؟ کسی نیست که به داد یک خانواده برسد و بگوید درد شما چیست…روزهای تلخی بر ما گذشت و اگر همدلی های مردم و کسانی که سراغ ما می آیند نبود این دردها ما را هم دق داده بود. ما سوختیم در این یک سال مثل همه خانواده های دیگری که جوان از دست داده اند و هیچ کسی هم به دادشان نرسید.
یعنی در این یک سال از مقام های مسوول کسی سراغ شما نیامد و یا شما سراغ هیچ یک از مسوولان نرفتید؟
نه خیر. یک بار یک آقایی به همسرم گفت، بیایید شما را ببرم خدمت رهبری و با آقای خامنه ای درددل کنید، همسرم گفت، اصلا این حرف را دیگر تکرار هم نکنید. مگر رهبری خودش نمی داند که چه بلایی بر سر جوان ها در کهریزک آمد . در تلویزیون مرگ بچه ام را انکار کردند. ولی بگذارید بچه ما را مردم خودشان به عنوان شهید پذیرفته اند، ما هم با دردهای خودمان بسوزیم . آن آقا هم دیگر سراغ همسرم نیامد، اما در عوض مردم معمولی وقتی همسر من که دیگر بعد از احمد واقعا ضعیف و بیمار شده است را می بینند به او می گویند که از مظلومیت احمد ناراحت شده اند. همین همدلی های مردم واقعا برای ما ارزش بیشتری دارد . شاید من یک مادر هستم و نمی توانم بگویم احمد چه خصوصیت های انسانی خوبی داشت اما هیچ کدام از همسایه ها، دوستان و آشنایان از احمد بدی ندیده بودند و همیشه از او به خوبی یاد می کنند. که همین برای ما تسلای خاطر است.
یعنی الان هیچ حرفی با مسوولانی که در این یک سال پاسخگو بوده اند ندارید که بزنید؟
ما از آقای ضرغامی به خاطر دروغی که صدا و سیما گفته بود شکایت کردیم ولی آنها اصلا به روی خودشان هم نیاورده اند، وکیل ما هم خیلی زحمت کشیده است ولی کسی در دستگاه قضایی پاسخگو نیست. به خدا سپرده ام و بارها سر خاک احمد به او گفته ام، تو خودت آنقدر خوب بودی که نخواهی گذاشت خونت پایمال شود. با هرکسی اینجا حرف می زنیم، حرف های ما را می اندازند در چاله و رویش گل می ریزند. . همسرم همیشه می گوید خدا خودش انتقام همه این جوانان را می گیرد. در خواست ما فقط معرفی قاتل بچه های ما بود که هیمن را هم دریغ کردند.
حرف آخرتان؟
گاهی وقت های می گویم اصلا فرض می کردند بچه من اشتباه کرد و نباید می رفت در خیابان، جوان بود و می خواست ببیند چه دارد بر سر مملکتش می آید، مثل خیلی از جوان های دیگر رفت خیابان، ولی واقعا جوابش این بود که آنقدر این بچه را بزنند تا کلیه هایش از کار بیفتند و برای همیشه تمام کند؟ یعنی نمی توانستند یک تعهد از او بگیرند؟ آرزو می کنم خدا هیمن بلایی که آنها سر عزیزان ما آورده اند را سر خودشان بیاورد تا بفهمند خانواده هایی که بچه های بیگناهشان را کشتند چه کشیدند.
مسيح علي نژاد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر