بر مجروحان حوادث پس از انتخابات چه می گذرد: «زندگی، زخم ، عفونت و امیدواری»؛ با دیدن زندگی هر مجروح هزار بار در دل می گویم کشته شده ها خیال شان راحت شده؛ اما کسی که جانش گلوله خورده ، نخاعش قطع شده، زخم بستر گرفته و قدرت راه رفتن و حتی حرف زدن از او گرفته شده چگونه می خواهد زندگی کند؟ در این یک ساله بر کسانی که در جریان حوداث پس از انتخابات مجروح شده اند؛ تیر خورده اند، چه دردی را متحمل شده اند و بر خانواده هایشان چه گذشته است؟ ادامه مطلب...
انتشار متن کامل ویرايش دوم منشور جنبش سبز: «نسخه اولیه این منشور در بیانیه ۱۸ میرحسین موسوی آمده بود. آنزمان موسوی صاحبنظران را به نقد و بررسی این منشور و کمک به تقویت و تنقیح آن دعوت نمود. پس از آن بیش از یکصد نفر از کارشناسان و صاحبنظران حوزه‌ های مختلف پیرامون منشور نقدها و بررسی های خود را ارایه کردند. نسخه ویراسته شده به امضای امضای موسوی و کروبی رسیده شده بود و به امانت نزد شورای هماهنگی راه سبز امید قرار گرفته بود تا در موقع مقتضی منتشر شود.» ادامه مطلب...
روزی که پا در عرصه مبارزه با سیاه پرستان گذاشتم، به خوبی از سرنوشت احتمالی خود آگاه بودم. از سیاه پرستان، انتظاری جز قتل و اعدام و مرگ نداشته و ندارم. از سیاهی متنفر بودم. آنقدر متنفر بودم که برای دیدن لبخندهای سبز بر لبان هموطنم، از جان خود نیز گذشته بودم. من از مرگ نمی ترسم. از اعدام نمی ترسم. مرگ من آغاز رویش جوانه های سیاه ستیز و پراکنش قاصدکهای صلح سبز خواهد بود. ای هموطن! اگر روزی سیاه پرستان جان من را نیز ستاندند، بر من سیاه نپوش و اشک نریز، حقم را پس بگیر، همين.
درصورت فيل.تر شدن از اين آدرس استفاده كنيد: http://0mid.arasnava.tk يا http://myyahoo.arasdotcom.tk

جنازه‌ها راه می‌روند و درختان ایستاده می‌میرند

جنازه‌ها راه می‌روند و درختان ایستاده می‌میرند

ادامه راه سبز(ارس): ماه هاست دیدارمان را به هم حرام کرده‌اند. هزار نوع توهین و تهمت و بی‌حرمتی و دستگیری و داغ و درفش. روزی ما را مزدور صهیونیست می‌خوانند و روزی دیگر دشمنان سی سالهٔ نظام. روزی فریب خورده‌ایم و روزی فریبکار. روزی سر فتنه‌ایم و روزی خود فتنه و روزی دم فتنه. بد‌تر از همه انکارمان می‌کنند. اما کیست که باور کند؟

آقایان از جنبش مصر و تونس تمام قد حمایت می‌کنند و به آن‌ها رهبر و الگو پیشنهاد می‌دهند. لابد حمایت از مظلومیت جنبش مصر و تونس آن‌ها را نمک گیر می‌کند و تجمع ما را هم در حمایت از آن‌ها تحمل می‌کنند. درخواست می‌دهیم و هماهنگ می‌کنیم و در نبود رسانه‌ها و با همهٔ محدودیت‌ها همدیگر را خبر می‌کنیم و در فرصتی کوتاه برای حمایت از مظلومت‌ها آماده می‌شویم.

روز موعود فرا می‌رسد. خبرهای تلخ در راه‌اند، اما غیر منتظره نیستند. رهبرانمان را محصور کرده‌اند. شیخ مهدی را با همسرش در حبس خانگی نگه داشتند و راه را بر رهنورد و میر حسین بسته‌اند. مزدورانشان را بر خانه‌هایشان مامور کردند و مامورانشان را بر کوچه‌هایشان گماشته‌اند، مبادا به میان مردم بیایند. مگر آن‌ها را به برخورد مردم تهدید نکرده بودند؟! خانه‌های سید محمد خاتمی و عبدالله نوری را محاصره کرده‌اند، از ترس دیدار با مردم! لابد بزرگان دیگری را هم همین طور از همراهی با مردم محروم کرده‌اند، شاید مردم را به دام شوم خشونت بیاندازند و خوراکی باب میل رسانه‌هایشان بیابند و از آبی گل آلود نصیبی داشته باشند. اما غمی نیست، مردم می‌دانند جنبش را چگونه پیش ببرند و تجمع سکوتشان را چگونه رهبری کنند و سکوتشان را کجا بشکنند.

شهر آرایش نظامی به خود گرفته است. چندین گروهان از نیروی نظامی و انتظامی در ابتدای جاده مخصوص نرسیده به میدان آزادی کمین کرده‌اند، کمین برای کدام دشمن میهن؟! از میدان آزادی تا میدان امام حسین، همهٔ تقاطع‌ها و بزنگاه‌ها را با دسته‌های ۲۰-۳۰ نفره نیروی انتظامی قرق کرده‌اند. جلوی همهٔ ساختمان‌های دولتی را هم نیرو گذاشته‌اند. میدان آزادی در اسارت دو لایه از نیروهای انتظامی است. صد‌ها نیرو هم در چهار راه ولیعصر و پل کالج و پارک دانشجو می‌آیند و می‌روند. بی‌نظمی و ناهماهنگی آن‌ها خبر می‌دهد که از یک جا دستور نمی‌گیرند و از نظم و نظام چندان بهره‌ای نبرده‌اند. موتورسوارهای دو ترکه خطوط بی‌آرتی را در اختیار گرفته‌اند و چپ و راست می‌آیند و می‌روندو بی‌سیم می‌زنند و داد می‌زنند؛ هراسان‌اند!!

سایت‌های سبز هم زیر حمله‌اند، اگر اینترنتی در کار باشد. به این دریچه‌های کوچک خبر و آگاهی و مهرورزی هم رحم نمی‌کنند. موبایل‌ها آلت جرم‌اند و خطوط موبایل هم که از کار افتاده‌اند. در محدود ی تجمع نه پیامکی می‌رود و نه پیامکی می‌رسد. خبرگزاری‌های دولتی و رسمی و نیمه رسمی هم که کور و کر و لال شده‌اند. اما با زهم غمی نیست. ما آموخته‌ایم که هر کدام رسانه‌ای باشیم. در هر فرصتی و با کمترین مجالی خبر‌ها می‌رسد. در کمتر از نیم ساعت، سبز‌ها باز هم به صدر اخبار بازگشته‌اند. خبر‌ها و عکس‌های تجمعات هزاران وده‌ها هزار نفری را رسانه‌های معتبر جهان مخابره کرده‌اند. کاش دوربینی بود و مجالی تا به همهٔ آن‌ها نشان دهیم جمعیت حاضر بیشتر از این عددهاست.

سبز‌ها به هم رسیده‌اند و دلتنگی‌هایشان را با هم قسمت کرده‌اند. دسته‌های مردم، زن و مرد و پیر و جوان. نگاه‌ها سرشار از امید و سکوت‌ها سرشار از ناگفته. گاهی هم که بغضی شکسته می‌شود و مرگ بر دیکتاتوری گفته می‌شود، آقایان به خود می‌گیرند و رگبار باتوم و گاز و صدای گلوله امان نمی‌دهند.

سبز‌ها کار خود را کردند. نگاههای سرشار از امید ما و ناباوری و پریشانی مفرط آن‌ها گواه‌اند که سبز‌ها کار خود را کرده‌اند. بزودی سراسیمه دست به کار خواهند شد، که در حکایت مرگ جنبش و جمع کردن بساط فتنه بد جوری رسوا شده‌اند. لابد باز هم تجمع سکوت و جمعیت پاک و مردمان سبز و همه رنگش، در صدا و سیمایشان وارونه می‌شوند و به عشوه‌های بیست و سی تحریف خواهد شد، شاید دلی از ارباب قدرت بدست آرد و خلقی از عوام الله را بفریبد و ناخواسته میخی بر تابوت استبداد بکوبد.

حکایت یک بام و دوهوای آقایان هم، رسوایی مضاعف است و از همیشه دیدنی‌تر است. امروز عالم و آدم تناقض گفتار و رفتارشان را بهتر از همیشه دید و معنی حمایت از جنش‌های مصر و تونس را فهمید. قشون قشون لشکر کشی امروز خبر می‌داد که جنازه خواندن یک جنبش چه خیال خام و چه دروغی بزرگ است و کرور کرور پول‌هایی که خرج رفت و آمد و سامان نیروهای هفتاد رنگ نظامی و انتظامی و شبه انتظامی شده بود اشاره می‌کرد که پول نفت بر کدامین سفره‌ها نشسته است. نمی‌گویم از خدا بی‌خبر، اما آن فرماندهٔ سپاه از مردم بی‌خبر باید امروز بود و می‌دید «جنازه‌ها راه می‌روند و درختان ایستاده می‌میرند».

سارا زرتشت

2 نظرات :: جنازه‌ها راه می‌روند و درختان ایستاده می‌میرند

  1. حوالي ساعت 4 بود و در ميدان وليعصر جنگ و گريز بود مردم هر جا فرصت ميكردند مرگ بر ديكتاتور فرياد ميزند و در همين حين شنيدم يكي از فرمانده قشون نينجا در گوشه خيابان داشت به يك لباس شخصي بيسيم بدست با تمسخر ميگفت: مردم ماهي 40 تومن ها را گرفته اند شكمهاشون سير شده حالا هار شدند! . بعد جفتشون اطرافشون را نگاه كردند وقتي ديدند كسي از خودشون كنارشون نيست غش غش زدند زير خنده و بيسيم به دست گفت دمشون گرم! اينجا بود كه فهميدم اين حكومت در بين خودشان هم ديگر ازرشي ندارد

  2. كودتاگران به حكم ديكتاتورشان

    آمدند تحقیرمان کردند
    انکارمان کردند
    حمله کردند
    غارت کردند
    شکنجه دادند
    کشند…

    اما در انتها اين ملت است كه پیروز است…♥

جديدترين ديدگاه خوانندگان